یاد شهیدان 🌹

معرفی کتاب اسارت ناخواسته: زندگینامه سرتیپ 2 خلبان آزاده حسن نجفی

کتاب اسارت ناخواسته: زندگینامه سرتیپ 2 خلبان آزاده حسن نجفی نوشته‌ی محمدعلی اعظمی، در واقع گزیده‌ای‌ست از شرح وقایع زندگی این خلبان پرافتخار و بزرگ که به شیوه‌ای زیبا به رشته‌ی تحریر درآمده است.

در بین مومنان مردانى هستند که به چیزی که با خدا عهد بستند صادقانه وفادار می‌مانند، آری چه صادقانه پا در قتلگاه عشق گذاشته‌اند. خلبانانی که گویی با خود و با این ملت نجیب و امام راحل عهدی ناگسستنی داشتند و این گونه در یاد و خاطر ما ماندگار شده‌اند.

سرتیپ خلبان آزاده و جانباز حسن نجفی متولد 25 فروردین ماه سال 1334 است. پدر نجفی کارمند راه آهن بود و او به واسطه شغل پدرش دوران کودکی خود را در شهرستان‌های مختلف و نوجوانی خود را در شهر زنجان سپری کرده است. آن‌ها خانواده‌ای پر جمعیت بودند، هشت فرزند که حسن نجفی کوچکترین آن‌ها بود.

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، در جریان پروازی که «اسدالله عادلی» به همراه هواپیمای اف-۱۴ با کابین عقبی امیر سرتیپ «محمد مسبوق» انجام داد، یک فورمیشن از هواپیمای «میگ۲۳» فلاگر‌های عراقی جهت انجام عملیات بمباران در خاک ایران مشغول پرواز بودند که توسط رادار قدرتمند تامکت (اف-۱۴) شناسایی شدند. مهمترین اتفاق این ماجرا تصمیم سرهنگ اسدالله عادلی بود؛ تصمیمی که منجر به انهدام هر سه فروند میگ۲۳ عراقی و خلق شگفت‌انگیزترین پیروزی هوایی تاریخ تنها با شلیک یک تیر موشک «فونیکس» شد.

نوید شاهد: از یکی از دوستان سرلشگر شهید خلبان محمود خضرایی نقل شده است که یک بار در پایگاه به صورت آماده بودیم که در ساعت ۴ صبح صدای آژیر اضطراری شنیده شد. بلافاصله به اتفاق خضرایی به پرواز در آمدیم. بعد از ماموریت تازه هوا درحال روشن شدن بود که او گفت: موافقی نماز را همین جا بخوانیم؟

گفتم: خیلی خوبه، از این بهتر نمی شه.

گفت: پس اجازه بده با رادار صحبت کنیم و به سمت قبله پرواز کنیم."

پس از هماهنگی با رادار، سمت قبله را برگزیدیم. ابتدا او نمازش را خواند و آن گاه من هم نمازم را بجا آوردم. پس از ادای نماز، او با صدای گیرایش با خدای خود مشغول مناجات شد و آن گونه ملتمسانه سخن می گفت که من را هم تحت تاثیر قرار داد.

این نماز یکی از نمازهای منحصر به فردی بود که هرگز آن را فراموش نمی کنم.

چقدر دل انگیز و زیباست خلوت با خدا در دل آسمان، گویی روحمان نیز همچون جسم پرواز می کرد و خدایی شده بود. انگار به زمین تعلق نداشتیم و دوست داشتیم همیشه در آسمان پرواز کنیم.

نوید شاهد

زندگینامه سرلشکر خلبان شهید محمود خضرایی 

https://navideshahed.com/fa/news/394492

مجله امتداد خرداد 1390 - شماره 64 

به ناو آمریکایی گفتم به تو مربوط نیست

نویسنده : مهدی هنرمند

خاطراتی از سرهنگ خلبان، «منوچهر شیرآقایی»

گاه انسان های بزرگی در جبهه پیدا می شدند که عظمت روح آن ها ستودنی بود؛ کسانی مانند شهید «حسین دل حامد». او مؤمنی 23ساله بود. من با او در آموزش های نیروی هوایی در آمریکا آشنا شدم. دل حامد یک دفعه متحول شده و شیفتگی و شوریدگی خاصی پیدا کرده بود که رهایش نمی کرد. یکی از برادرهایش پاسدار بود که شهید شد. برادر دیگری داشت که خلبان بود و او هم شهید شد. شاید این خانواده با دو شهید دِین خود را به انقلاب و جنگ ادا کرده بود، اما دل حامد آرام و قرار نداشت.

در یکی از پروازها کابین جلویش را زدند. «اسماعیل عسکری» در جلو بود. دل حامد به دریا پرید تا بال گرد نجاتش دهد. بالاخره شب، پیدایش کردند، ولی هنگام نجات، دوباره رها شد و به دریای متلاطم افتاد. همة امکاناتی را که همراه داشت نیز از دست داد؛ تنها یک جلیقة نجات برایش مانده بود. سه روز بعد پیدایش کردند. با این که ورزشکار و تنومند بود، پس از آن سه روز، تکیده و لاغر شده و حتی دفترچه ای را که در جیب داشته برای رفع گرسنگی خورده بود. پس از این ماجرا، تیمسار «سفیدموی» که او را خیلی دوست داشت، گفته بود: آقا! دیگر بس است، شما امتحانت را پس داده ای.

و دل حامد گفته بود: نه! اگر امتحان الهی را از اول دبستان تا آخر در نظر بگیری، من هنوز کلاس اولم.