همسر شهید منتظرقائم: سیره و روش شهید منتظرقائم به نسل جوان منتقل شود

یزد ـ همسر شهید محمد منتظرقائم خواستار انتقال سیره و روش زندگانی شهید منتظرقائم و دیگر شهدای انقلاب اسلامی و دفاع مقدس به نسل جوان شد.

به گزارش خبرنگار مهر، صدیقه مدرس ثانوی امروز در نشست خبری که با حضور فرمانده سپاه الغدیر و خبرنگاران یزد در منزل شهید منتظرقائم ترتیب داده شد، اظهار داشت: ولایتمداری و خستگی ناپذیری شهید منتظرقائم مثال زدنی بود و او هرگز به رغم شکنجه‌های بسیار و مشکلاتی که در مسیر مبارزه برای وی و حتی خانواده او به وجود آمد، دست از مبارزه بر نداشت.

وی افزود: شهید منتظرقائم همواره گوش به فرمان امام خمینی (ره) بود و اطلاعیه‌ها و بیانیه های امام راحل را با دقت مطالعه کرده و آنها را در میان مردم توزیع می کرد.

مدرس ثانوی با اشاره به اینکه در سال ۱۳۵۵ با شهید منتظرقائم ازدواج کردم و تنها سه سال زندگی مشترک داشتیم، عنوان کرد: در طول این سه سال هرگز نه غذای آنچنانی داشت و نه لباس آنچنانی و هرگاه به ایشان می‌گفتم که فرمانده سپاه هستی و باید لباس بهتری بپوشید، خود را پیرو حضرت علی (ع) می‌دانست.

همسر شهید منتظرقائم ادامه داد: شهید منتظرقائم سبک و سیاق خود را برای زندگی، فرماندهی، مبارزه و پایداری داشت و امروز این سبک و سیاق نیاز جوانان کشور ما است.

وی از مسئولان خواست: زندگی و سیره شهید منتظرقائم و شهید منتظرقائم ها را به نسل جوان منتقل کنند و شرایطی فراهم آورند که جوانان آشنایی بیشتری با شهدا داشته باشند.

شادی روح پاک شهید صلوات

به من الهام شده که پیش خدا خواهم رفت... شهیده طاهره هاشمی

روایت دختر ۱۴ساله‌ای که شهید بهشتی وعده شهادتش را داد

شهیده سیده طاهره هاشمی ، شهیده شاخص سال ۱۳۹۲ وقتی صبح کنار سفره‌ی صبحانه خوابش را برای مادر و عباس تعریف کرد، به آرامی گفت:‌ من شهید می‌شوم. عباس به یاد انشای طاهره افتاد که اول نوشته بود دوست دارم فلسفه بخوانم؛ اما در پایان نوشت به من الهام شده که پیش خدا خواهم رفت...

«طاهره نفس نفس می‌زد. از او قطع امید کرده بودیم. از صبح نگران بودیم که نکند طاهره هم مثل دختر همسایه بمیرد. دختر همسایه صبح مرده بود و صدای گریه هنوز از خانه‌‌شان می‌آمد. مادر مرا فرستاد دنبال زن عمو. با گریه آوردمش. زن عمو وقتی دید طاهره نفس نمی‌کشد، پارچه‌ی سفیدی روش انداخت. من و مادر به گریه افتادیم. صبر کردیم تا همه بیایند و دفنش کنیم. نیم ساعت که گذشت دیدم پای طاهره تکان می‌خورد. از خوشحالی زبانم بند آمده بود. مادر و زن عمو را صدا زدم. مادر پارچه‌ی سفید را برداشت و با گریه، طاهره را بغل کرد. خدا روح تازه‌ای در جسم خواهر کوچولویم دمید.» (۱)