یاد شهیدان 🌹

ابراهیم فرخ

نام پدر: محمدنصیر

شغل: دانش آموز

تاریخ تولد: 21-11-1345 شمسی

محل تولد: خور - (نائین)

تاریخ شهادت : 15-11-1360 شمسی

محل شهادت : دارخوین

دلیل شهادت :

گلزار شهدا: گلزار شهدای شهر خور - استان اصفهان 

نوید شاهد 

وصیتنامه شهید ابراهیم فرخ

وصیتنامه من این است که من وقتی شهید شدم کسی برای من مجلس عزا نگیرد و برای من گریه نکنند چون وظیفه هرجوانی این است که از دین و اسلامش دفاع کند و من هم یکی از کوچک‌ترین آنها هستم که می خواهم بروم و از دین و اسلامم دفاع کنم. چون راه من راه الله است یعنی راه خداست این راه راهی است که همه باید به این راه خدمت کنند و از این راه پیروی کنند و از این راه یاری کنند و وقتی که من انشاء ا... شهید شدم من را در خور پهلوی قبر شهید وهب دفن کنید.

پدر جان و مادر جان من هیچ راضی نیستم که شما برای من اشک بریزید شما باید افتخار کنید که چنین فرزندی را در راه اسلام داده اید این راه باعث افتخار من و شماست. چون که هرکس به شما رسد به شما می گوید خوش به سعادت شما که خدمت به اسلام کرده اید و پسر خود را در راه اسلام داده اید.

پدر و مادرجان اگر احتمالاً کسی به شما برسد گفت به شما او را از این راه آگاه کنید وبه او بلافاصله بگوئید که چرا به ما تسلیت می گویید این راه راهی نیست که هرکس جوانش را می دهد شما به او تسلیت بگوئید ؛ این راه راهی است که شما باید به او تبریک عرض کنید.

پدرجان و مادرجان یک شب برای روح این جانب شهید فرزند ناقابل خود ابراهیم فرخ ، شبی که پدرم در خور است خواهرم و دایی ام را دعوت کنید حتماً یادتان نرود پدرجان. اولاً هیچکس از من طلبی ندارد، اگر احیاناً کسی از من طلبی دارد شما طلب من را به او پرداخت نمائید. این بود وصیتنامه من از جانب شهید ناقابل خود ابراهیم فرخ که او را در راه اسلام قربانی کرده ای.

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته

 پسر ناقابل خود ،  ابراهیم فرخ

مرتبط: شهید وهب علیخانی 

https://shahidd.blog.ir/post/882

شهید اسماعیل هادیان 

اسماعیل تازه از منطقه برگشته بود. با لشکر امام حسین و با بچه های دانشجو اعزام شده بود. مستقیم به منزل ما آمده بود.

آن روزها مجتبی آدینه وند تازه شهید شده بود. اسماعیل نامه ای را که مجتبی برایش نوشته بود برایم خواند. در تمام مدت خواندن نامه اشک می ریخت.

از من خواست که پدر و مادرش را راضی کنم که با لشکر 57 ابوالفضل مجددا به منطقه اعزام شود. گفت یا من بروم و اگر اجازه ندهند محمد و فریبرز بروند. 

شهید محمد آزادبخت و شهید شهرام عباسی 

خاطره آقای علی اسفندیار پور                               

   در حالی که نماینده مردم کوهدشت در مجلس شورای اسلامی بودم راهی جبهه جهت ملاقات آن عزیزان در شلمچه شدم. وارد سنگر شدم. در قسمت بالای سنگر ژاکتی توجهم را جلب کرد. گفتم ژاکت از آن کیست؟ گفتند مال شهرام است که راهی خط مقدم جبهه است، الان هم خبر رسید که شهید شده است. در هر صورت در سنگر نشسته بودیم مکدّر و ناراحت، هر کس به فکر فرو رفته بود.

   گاهی اوقات از پزشک شهید و سخنانش یاد میکردند و میگفتند این روزهای آخر در جواب آقایی که از شیرین زبانی و سخنوری او تعریف میکرده گفته بود: فلانی به خدا سخنانم ته کشیده و دیگر حرفی برای گفتن ندارم.

   در هر صورت شب فرا رسید. ده یا دوازده نفر از فرماندهان مختلف در سنگر نشسته بودند. ساعت یازده شب جمعه بود. بنده با صدای بلند، سوره ی جمعه را به یاد شهدا تلاوت کردم، بعدها گفتند زمانی که شما قرآن تلاوت میکردید حاج محمد آزادبخت (از دانش آموزان ما که مسؤولیت حفاظت تیپ را بر عهده داشت) به شدت می گریسته است و امروز مدام تکرار میکرده: من با شهرام برادر صیغه ای بودم، چگونه و با چه رویی، بدون ایشان به کوهدشت برگردم.

   تلاوت قرآن تمام شد.جهت استراحت پتوها را پهن کردیم. محمد آزادبخت جهت تجدید وضو به بیرون سنگر رفت و در این لحظه از میان خمپاره و توپ هایی که به شدت اطراف سنگر را میزد، یکی بر درب سنگر اصابت کرد و همه چیز را تغییر داد. فرمانده تیپ، سردارحاج نوری که از خرمشهر (چهار کیلومتری) قسمت تسلیحات می آمد در حالی که دست به شکم خود گرفته بود ترکش را از قسمت پوست شکمش بیرون آورد و با آرامی و صلابت خود گفت:«من هیچیم نشده ولی محمد آزادبخت شهید شد».

شهید محمد آزادبخت و شهید شهرام عباسی