جانباز سرافراز شهید حاج عباس بیات پریدری - شهدای اراک

خادم شهدا
يكشنبه ۱۷ بهمن ۰۰
۱۰:۵۳

جانباز سرافراز شهید حاج عباس بیات پریدری در اولین ماه از بهار سال 1343 در روستای پریدر از توابع شهرستان ملایر، دیده به جهان گشود. هفت سال اول زندگی اش، در همان منطقه سپری شد و پس از آن همراه خانواده به اراک نقل مکان نمود.

هنوز بازی ها و شیرینی دوران کودکی را حس نکرده بود که در 9 سالگی تلخی فقدان پدر را تجربه کرد و از همان سن با به دوش کشیدن قسمتی از بار مشکلات و سختی خانواده، مرادنگی را مشق کرد. انجام کارهای سخت و طافت فرسا آن هم به دور از خانواده و تحصیل همزمان، سخت کوشی و اراده را در شهید نهادینه می ساخت.

16 بهار از اولین بهاری که تجربه می کرد را گذرانده بود که دشمن بعثی، به خاک کشور حمله ور شد غیرت و مردانگی و عشق لایتناهی به ایران که بند بند وجود شهید را تشکیل داده بود به وی اجازه نمی داد نظاره گر و بی تفاوت باشد و با اینکه دانش آموز بود، علیرغم مخالفت مادرش، داوطلبانه و به صورت بسیجی راهی جبهه شد که بعد از شرکت در عملیات های متعدد و در جریان عملیات آزادسازی خرمشهر(فتح المبین) به همراه یکی از همرزمانش به نام جواد بلالی در تاریخ 60/12/28 در منطقه رقابیه مورد اصابت خمپاره قرار می گیرند که همرزمش،جواد بلالی آسمانی می شود و حاج عباس بیات ،مجروح می شود.

پس از انتقال به بیمارستان اهواز ، پای راستش قطع می شود و پس از سه سال جراحی های متعدد و حمل پای مجروح و عفونی اش و تحمل درد و رنج مجبور به قطع آن می شود ولی به دلیل وجود ترکش ها و کیست های عفونی و تومور ، همچنان جراحی ها برای وی ادامه می یابد.

شهید بیات در سن 19 سالگی ازدواج کردند که حاصل این ازدواج 1 دختر و 2 پسر بود که به یاد و پاسداشت همرزم شهیدش نام جواد را برای پسر ارشدش برمی گزیند.

ایشان در طول دوران جانبازی اش هیچ گونه توقعی از مسئولین و مردم ایران نداشت و عمل خود را وظیفه می دانست و حتی حاضر به دریافت و استفاده از بعضی از امتیازاتی که به وی تعلق می گرفت نبود. هرگز در مقابل هیچ کس ابراز نیاز نمی کرد و با اینکه پا نداشت اما همیشه رو پاهای خودش ایستاد و حتی حاضر به استفاده از ویلچر نبود. از صبحگاهان تا پاسی از شب پروتز ها (پاهای مصنوعی) را می پوشید و مشغول فعالیت بود طوری که پاهایش زخمی و ملتهب می شد ولی همچنان دست از تلاش بر نمی داشت. با استفاده از پنبه و اسفنج و جوراب های مختلف پروتز ها را طوری تنظیم می کرد که بتوانند استفاده کند و از فعالیت نمی ایستاد که این رفتار و این میزان تلاش ،باعث مباهات افرادی می شد که با ایشان برخورد داشتند.

شهید بیات به مدت سی و دو سال بی وقفه در عرصه اقتصادی فعالیت داشت همپای نیروهای انسانی اش تلاش می کرد و به عنوان کارآفرین نمونه، موفق به دریافت ده ها لوح تقدیر و تندیس از سوی اصناف و نهاد ها و سازمان های مختلف شد.

گرچه زندگی این جانباز یکسره رنج و سختی بود ، قصه اش با رفتن آن دو پا کامل نشد سرانجام ترکش و بیماری به پاها و شکم او بسنده نکرد و به مغز، فرمانده بدن این یزرگمرد هجوم برد و پس از جراحی و گذشت یک سال و تحمل مشقت بار سختی ها ، بالاخره این کوه استوار فرو ریخت و در تاریخ 1396/06/29 آسمانی شد و به شهیدان همرزمش پیوست.

منبع: نوید شاهد استان مرکزی