شهید فریدون امرایی در سال ۱۳۴۵ در شهر چغابل رومشکان، در خانواده‌ای مذهبی و مؤمن دیده به جهان گشود. این شهید عزیز از دوره راهنمایی به فعالیت در کانون فرهنگی شهید باهنر شهر چغابل مشغول بود. آن زمان کسی که بچه‌های بسیجی را آموزش می‌داد شخصی پاسدار به نام بهزاد باقری بود. در این مکان آموزشی سپاه، این شهید عزیز به همراه دوستانش از فعالین بچه‌های بسیجی بودند. بسیار متین، خوش‌خلق و آرام بود. او مرد علم و ایمان بود. شهادت را بهترین گزینه زندگی خود می‌دانست و پس از چند مرحله اعزام به جبهه‌های در دربندی خان عراق سال ۱۳۶۵ با اصابت ترکش خمپاره شربت شیرین شهادت را نوشید.

 قسمتی از وصیت‌نامه شهید:

ای امت شهیدپرور! جنگ را فراموش نکنید، مانند مردم کوفه نباشید، چرا که سرزنش مردم کوفه به خاطر بیعت دروغین با امام حسین (ع) بود. پس شما برای یک‌لحظه هم که شده امام راحل را تنها نگذارید.

نقل از دیار رومشکان

خاطره ی حاج بهزاد باقری از فرمانده شهید فیروز سرتیپ نیا

سال ۶۳ بعد از اینکه ماموریت گردان محبین که در پاسگاه زید مستقر بودیم به پایان رسید چند روزی به زیارت حضرت معصومه در قم رفتیم بعد از اینکه به کوهدشت برگشتیم فیروز را دیدم در مسجد صاحب الزمان آن وقتها بیشتر دیدارها و ملاقات در مسجد صورت میگرفت ایشان به من گفت که قراراست کوهدشت خودش یک تیپ مستقل تشکیل دهد گفتم تیپ خیلی نیرو میخواهد نیروهایش را از کجا تامین خواهند کرد گفت که قراراست از هر شهرستان یک یا دو گردان در اختیار این تیپ قرار گیرد گفتم فرماندهی آن بعهده چه کس است گفت اخوی خودت حاج حسن. فیروز تمام اطلاعات و آمار تیپ حنین را که قرار بود تشکیل شود میدانست.

شهید پرویز پرویز پور

نام پدر: محمد

شغل: پاسدار

تاریخ تولد: 21-5-1344 شمسی

محل تولد: خرمشهر

تاریخ شهادت : 26-1-1366 شمسی

محل شهادت : ماووت

دلیل شهادت :

گلزار شهدا: نام گلزار:بهشت زهرافاز1 شهر: کوهدشت

نوید شاهد‌

خاطره ی حاج بهزاد باقری از سردار شهید پرویز پرویزپور

 سال ۶۲ پاسگاه زید گردان محبین. بنده آن زمان معاون گردان محبین بودم و سیروس لرستانی هم فرمانده گردان بود. در سنگر مخابرات کنار برادران سیروس باقری, شهید هادی امانی که آن موقع فکر نکنم ۱۲ سال بیشتر داشت. زنده یاد اسماعیل امرایی و شهید پرویزپور نشسته بودیم از گروهان یکم خبر رسید که تعدادی از نیروهای عراقی در حال ترمیم میدان مین خودشان هستند به شهید پرویز پور گفتم که قناسه ام را بردار تا برویم سراغشان.