شهدا را فراموش نکنیم
شهید ابوالفضل مهدیار
سرلشکر خلبان ابوالفضل مهدیار در 2 خرداد سال 1327 در شهر قم متولد شد.
بعد از آموزش اولیه زبان انگلیسی و خلبانی هواپیما جنگنده در ایران به کشور آمریکا اعزام شد و بعد از آموزش جنگنده توانست به درجه آموزش پیشرفته هواپیما جنگنده برسد و در سال 54 گواهینامه خلبانی شکاری بمب افکن جنگنده فانتوم را دریافت کرد.
از سال 1354 الی 1356 در پایگاه شکاری شیراز خدمت می کرد و در سال 56 به پایگاه شهید نوژه همدان منتقل شد.
مجله امتداد خرداد 1390 - شماره 64
به ناو آمریکایی گفتم به تو مربوط نیست
نویسنده : مهدی هنرمند
خاطراتی از سرهنگ خلبان، «منوچهر شیرآقایی»
گاه انسان های بزرگی در جبهه پیدا می شدند که عظمت روح آن ها ستودنی بود؛ کسانی مانند شهید «حسین دل حامد». او مؤمنی 23ساله بود. من با او در آموزش های نیروی هوایی در آمریکا آشنا شدم. دل حامد یک دفعه متحول شده و شیفتگی و شوریدگی خاصی پیدا کرده بود که رهایش نمی کرد. یکی از برادرهایش پاسدار بود که شهید شد. برادر دیگری داشت که خلبان بود و او هم شهید شد. شاید این خانواده با دو شهید دِین خود را به انقلاب و جنگ ادا کرده بود، اما دل حامد آرام و قرار نداشت.
در یکی از پروازها کابین جلویش را زدند. «اسماعیل عسکری» در جلو بود. دل حامد به دریا پرید تا بال گرد نجاتش دهد. بالاخره شب، پیدایش کردند، ولی هنگام نجات، دوباره رها شد و به دریای متلاطم افتاد. همة امکاناتی را که همراه داشت نیز از دست داد؛ تنها یک جلیقة نجات برایش مانده بود. سه روز بعد پیدایش کردند. با این که ورزشکار و تنومند بود، پس از آن سه روز، تکیده و لاغر شده و حتی دفترچه ای را که در جیب داشته برای رفع گرسنگی خورده بود. پس از این ماجرا، تیمسار «سفیدموی» که او را خیلی دوست داشت، گفته بود: آقا! دیگر بس است، شما امتحانت را پس داده ای.
و دل حامد گفته بود: نه! اگر امتحان الهی را از اول دبستان تا آخر در نظر بگیری، من هنوز کلاس اولم.
امیر دریادار شهید محمد ابراهیم همتی یکی از شهدای نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران است که ۱۴ فروردین ماه سال ۱۳۲۹ در خانواده‌ای مذهبی و متدین چشم به جهان گشود. محمد ابراهیم شش سال بیشتر نداشت که به همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد تا دوران ابتدایی و دبیرستان خود را در این شهر طی کند.
او پس از دریافت دیپلم از دبیرستان رودکی تهران با اینکه در یکی از رشته‌های مهندسی دانشگاه تهران پذیرفته شده بود، اما به دلیل علاقه بسیار به دریا و دریانوردی، نیروی دریایی ارتش را انتخاب کرد و به استخدام این نیرو درآمد.
محمد ابراهیم پس از ورود به نیروی دریایی ارتش برای گذراندن دوره‌های ناوبری و فرماندهی کشتی به آلمان اعزام شد و در بین دانشجویان ۷۰ کشور جهان رتبه نخست را به دست آورد و پس از آن بود که به کشورمان بازگشت. او در ادامه، برای تکمیل مهارت‌ها و تخصص‌های دریا نوردی، به کشورهای سوئد و فرانسه اعزام شد و تا سال ۱۳۵۷ در آن جا تحصیل کرد.
محمد ابراهیم برای تکمیل مهارت‌ها و تخصص‌های دریانوردی پس از آلمان، به کشورهای سوئد و فرانسه اعزام شد و تا سال ۱۳۵۷ در آنجا مشغول به تحصیل بود و پس از اتمام دوره‌های تخصصی در بازگشت به ایران در منطقه دوم دریایی بوشهر مشغول خدمت شد.
همزمان با تحصیل محمد ابراهیم در فرانسه، ناوچه پیکان به سفارش ایران در این کشور ساخته شد و وی با همین ناوچه به ایران بازگشت و تا آخرین حیات مادی‌اش در این ناوچه خدمت کرد و فرمانده ناوچه پیکان بود.
آغاز جنگ تحمیلی
شهید حسین خلعتبری در سال ۱۳۲۸ در روستای «بصل کوه» شهرستان رامسر به دنیا آمد. کسی که بعد‌ها در بین بعثیون به «حسین ماوریک» شکارچی ناو‌های اوزای عراقی معروف شده بود و برای زنده و مرده‌اش جایزه تعیین کرده بودند، کسی که مهارت او در خلبانی و شلیک موشک ماوریک (نوعی موشک هوا به سطح) در نیروی هوایی شهره بود.
حسین دوران کودکی و جوانی را در رامسر بود. با پشت سر گذاشتن دوران تحصیلات ابتدایی و دبیرستان، در سال ۱۳۴۹ به خدمت مقدس سربازی رفت و پس از طی دوران سربازی، در سال ۱۳۵۱ به دلیل علاقه وافری که به فن خلبانی داشت وارد دانشکده خلبانی نیروی هوایی شد. پس از دوره مقدماتی پرواز برای دیدن دوره پیشرفته به کشور آمریکا رهسپار شد.
پیش از سفر به آمریکا، حسین خلعتبری به دیدار خانواده می‌شتابد و به مادرش وکالت می‌دهد که: «مادر! تمام حقوق ماهیانه‌ام را براى رفع مشکلات نیازمندان هزینه کن.»
او در کشور آمریکا، نخست دوره خود را در دانشگاه شپارد آغاز کرد و سپس به دانشگاه تگزاس منتقل شد و استعداد خیره کننده او در یادگیری و در پی آن هدایت هواپیما، باعث شده بود به عنوان دانشجوی ممتاز شناخته شود و نام او را همه اساتید به عنوان یک دانشجوی برجسته بر زبان آورند.
در همین حین، به دلیل مهارت خاصی که در خلبانی داشت، دوره شلیک موشک ماوریک را که یک موشک هوا به سطح است و به وسیله آن می‌توان انواع شناور‌ها را هدف قرار داد، با موفقیت پشت سر گذاشت.
سرانجام دوره خلبانی پایان می‌یابد و او با دریافت گواهینامه خلبانی در هواپیمای اف ۴ به ایران باز می‌گردد و در پایگاه ششم شکاری بوشهر با درجه ستوان دومی مشغول به خدمت می‌شود.
آغاز جنگ تحمیلی
به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران: سرلشکر شهید یزدان سخایی در تاریخ بیست و هشت آذر سال ۱۳۳۵ در خانواده‌ای روستایی در شهرستان گرمسار دیده به جهان گشود. پدرش «ذبیح الله» با کشاورزی و میوه فروشی کسب روزی حلال می کرد و مادرش «بی بی شهربانو» زنی پاکدامن بود. هنوز دوران کودکی خود را به پایان نرسانده بود که خانواده اش به روستای «جلیل آباد» پیشوا نقل مکان کردند و یزدان نیز با رسیدن به سن هفت سالگی تحصیلات خود را در همان روستا آغاز نمود.
شهید سخایی پس از اخذ مدرک دیپلم در سال 1354 به دلیل علاقه وافری که به پرواز داشت ، خود آماده شد تا در آزمون نیروی هوایی شرکت کند . 
سرهنگ علی سخایی برادر شهید در این مورد می گوید : برادرم از کودکی به شغل خلبانی علاقه داشت و این علاقه باعث شده بود که به طپش قلب دچار شود و تصور می کرد که در آزمایشات پزشکی مردود شود و به همین دلیل حتی به گیاهان دارویی روی آورده بود و مرتب ضربات قلب خود را بررسی می کرد اما در آزمایشات پزشکی مشخص شد که وضعیت قلبش سالم است و مشکلی ندارد .
امیر سرلشکر خلبان شهید محمدرضا آذرفر یکی از خلبانان شهید نیروی هوایی ارتش است که دوم دی ماه سال ۱۳۳۲ در شهرستان مهاباد از توابع استان آذربایجان غربی چشم به جهان گشود. همچون بیشتر همشهری هایش دوره‌های تحصیلی ابتدایی تا دیپلم را در زادگاهش طی کرد و با موفقیت دیپلم خود را دریافت کرد. محمدرضا به پرواز علاقه بسیاری داشت و همیشه بدنبال این بود که بتواند خلبان شود. اما زندگی قرار بود تقدیر دلخواهش را برای او رقم بزند و او را به آرزویش برساند.
این آرزو در سال ۱۳۵۲ به حقیقت تبدیل شد و او در این سال توانست با قبولی در آزمون ورودی دانشکده خلبانی نیروی هوایی ارتش در این نیرو استخدام شود. نیروی هوایی ارتش که از چند سال قبل یعنی اواخر دهه ۴۰ شمسی توانسته بود هواپیما‌های جدید جنگنده را خریداری کند در آن سال‌ها بدنبال این بود تا تعدادی خلبانان بسیاری در این نیرو جذب شود. محمدرضا یکی از همین جوانان با انگیزه بود که دوست داشتند تا خلبان شوند.
درود خدا قوت برادر بزرگوار و ولایی روح پدر تان شاد و قرین ...